Maveth

ZDOLNOŚCI
» Wyciszenie – dzięki tej zdolności może w ograniczony sposób manipulować falami dźwiękowymi – jest w stanie wyciszyć odgłosy otoczenia, w którym przebywa oraz wpłynąć w ten sposób na osoby w swoim pobliżu, by nie mogły wydobyć z siebie głosu czy żadnego dźwięku.
Ta umiejętność działa jedynie tam, gdzie przebywa w danym momencie. W przypadku osób musi je widzieć lub muszą wejść w obszar, na którym przebywa.
» Siła woli
» Zręczne dłonie
» Wytrzymałość
» Zwinność
» Używanie broni – noże
» Fałszerstwo
» Noszenie pancerza

SŁABOŚCI
»  W wyniku odniesionego urazu prawego oka widzi na nie znacznie gorzej niż na lewe. Było to wiele lat temu, więc miał wiele czasu na to, by przejść nad tym do porządku dziennego. Nie oznacza to jednak, że pogodził się z tą częściową niepełnosprawnością.
»  Odczuwa lęk przed zostaniem zapomnianym. Jak każdy chciałby pozostawić po sobie coś więcej i sprawić, by o nim zawsze pamiętano. Szczególnie wtedy, kiedy odejdzie z tego świata.
»  Alkohol – stara się go nie nadużywać z tego względu, że pod jego wpływem może powiedzieć więcej niż powinien i napytać sobie biedy. Bywają jednak dni, kiedy nie sposób się nie upić.
»  Jest stworzeniem lądowym. Wszelkie próby opuszczenia lądu i podróżowanie drogą wodną kończą się tragicznie. Zaczyna się łagodnie – utratą apetytu, uczuciem niewygody, złym samopoczuciem oraz zmęczeniem, do czego później dochodzą zawroty i bóle głowy oraz nudności, a nierzadko też wymioty i poty.

Maveth jest wysokim (1.80 m) mężczyzną, o silnej i zwartej budowie niepozbawionego smukłości ciała. Znaczący udział w tym jak wygląda odegrały wcześniejsze doświadczenia – całe szkolenie, które odbył miało na niego wpływ.
Długoletni trening doprowadził do tego, że wypracował naturalną, choć nie przesadną muskulaturę. Jest mężczyzną o szerokich i silnych barkach oraz przyzwyczajonych do swej zwyczajowej pracy ramionach. Ze względu na wykonywany fach jego ciało jest poznaczone licznymi bliznami, które pozostawiła broń używana podczas treningów i należąca do przeciwników.
Skóra tego mężczyzny jest jasna – bliższym określeniem byłoby to, że jest mlecznobiała.
Jego włosy są czarne niczym heban lub jak skrzydła kruka. Niepozbawione naturalnego połysku zdają się pochłaniać wszelkie światło i podkreślając jasną karnację oraz bladość jego skóry. Ścina je na krótko, odsłaniając w ten sposób wysokie czoło. Przez większość czasu pozostają ona w nieładzie.
Przez prawy łuk brwiowy, prawe oko i część policzka biegnie długa i wąska blizna. Ma heterochromię – tęczówka lewego oka ma brązową barwę z tendencją do wydawania się czarną, a prawa tęczówka ma zieloną barwę. Czarna oprawa oczu sprawia, że ich kolory stają się znacznie ciemniejsze niż są w rzeczywistości.
Po swoim ojcu odziedziczył wydatny, lekko zniekształcony za sprawą parokrotnych złamań nos. Parodniowy zarost pokrywa krańce szerokiej szczęki mężczyzny oraz biegnie wokół ust.
Przez naturę obdarzony został wybitnie smukłymi i zgrabnymi dłońmi, których zwieńczeniem są długie i zdawać by się mogło delikatne palce. Czy są delikatne, ciężko powiedzieć, na pewno są bardzo zwinne.
Apostata ubiera się przeważnie na czarno – zwykle nosi lnianą, czarną koszulę z długimi dopasowanymi rękawami, na którą zakłada kaftan. Nosi lekki, skórzany pancerz wzmocniony metalowymi płytkami i osłoną barków. Jego przedramiona chronią skórzane karwasze, również z metalowymi płytkami. Długopalczaste dłonie okrywa rękawiczkami bez palców.
Przy pasie bardzo często nosi swoją broń, choć w połach ubrania ma poukrywane zapasowe noże.
Istotnym elementem jego ubioru jest także kaptur stanowiący część kończącej się przed kolanami peleryny oraz chusta, którą zasłania część twarzy. Ubioru dopełniają skórzane spodnie oraz buty ze skóry z wysoką cholewą. Za nią też można schować nóż.


Jest taką osobą, jaką go ukształtowano przez te wszystkie lata. Przez te wszystkie lata starał się być osobą bezgranicznie posłuszną i zachowywał się jak wierny pies gończy. Gdyby kazano mu skakać, zapytałby „jak wysoko ma skoczyć?”. Jego lojalności i zdyscyplinowania nie można w żaden sposób zakwestionować.
Maveth jest osobą, u której przez te wszystkie lata zduszono wszystkie dobre cechy i zastąpiono je przeciwstawnymi – brakiem empatii, bezwzględnością oraz niechęcią i nienawiścią. To właśnie sprawiło, że nie posiada kompasu moralnego i stał się typem spod ciemnej gwiazdy.
Zaszczepiono w nim poczucie słuszności wszystkich występków, których się dopuszcza oraz gorliwość w tej kwestii. Jest ona bardzo podobna do tej, która występuje u gorliwych wyznawców religii tego świata. Jest takim samym radykałem jak większość (jeśli nie wszyscy) przedstawicieli Inkwizycji.
Kruk jest osobą opanowaną i powściągliwą w okazywaniu swych emocji, niezależnie czy są pozytywne i negatywne. Zdawać by się mogło, że nie sposób wytrącić go z równowagi. Jest to możliwe i to może skończyć się bardzo źle dla osoby, która mu się naprzykrza. Sprawia wrażenie wyobcowanego i zamkniętego w sobie, głównie przez swoją małomówność.
Jest osobą trzeźwo myślącą. Przy podejmowaniu różnych decyzji kieruje się przede wszystkim zdrowym rozsądkiem oraz sprytem. To umożliwia planowanie mu swoich kolejnych posunięć i wykorzystywania niektórych sytuacji na swoją korzyść. Do tego trzeba cierpliwości, którą na szczęście posiada. Bezsprzecznie Kruk jest osobą ambitną w swych dążeniach do określonego celu. Sceptycyzm nie jest mu obcy.
Nie jest osobą, od której można oczekiwać szczerości – nie ma problemów z okłamywaniem innych osób czy też z wymownym milczeniem i omijaniem niewygodnych dla siebie kwestii.
Rzeczą, której nie można kwestionować jest jego odwaga. Nie jest tchórzem i nie ucieka z pola walki z podkulonym ogonem. Nie ucieka również od wyzwań.
W nim ścierają się sprzeczne postawy – stłumiony bunt przeciwko temu, jak wygląda jego życie i poczucie niespełnienia, zagubienie oraz wewnętrzny strach. To gówniane życie jest jedyną rzeczą, którą doskonale zna i gdyby ono nagle się zmieniło, nie wiedziałby co ze sobą zrobić. To strach przed nieznanym.
Jego stosunku do tego życia nie zmienia fakt, że wiele w nim cierpienia, krwi oraz wyrządzonych krzywd. On tego wszystkiego doświadczył, ale jest odpowiedzialną osobą za cierpienie innych, za przelewanie ich krwi i za wszystkie wyrządzone krzywdy drugiemu człowiekowi.
Względem przedstawicieli organizacji odczuwa również uzasadnioną wdzięczność. Wynika ona z przeświadczenia, że jest im potrzebny i że może na nich liczyć. W rzeczywistości prawda mogła okazać się inna i może się okazać, że oszukiwał się.
W nim jest też miejsce na postawę, w której lubi mieć władzę nad życiem i śmiercią, w której lubi odbierać życie. Jest to postawa, którą najczęściej pokazuje wszystkim innym. Za nią ukrywa wszystkie inne sprzeczne postawy. Pomaga mu w tym niekwestionowana pewność siebie oraz bezczelność. Niektórzy z pewnością mogą uważać go za prostaka i gbura.
W rzeczywistości potrafi się zachować i wykazać się nienagannymi manierami, jeśli tego wymaga potrzeba.
Lata trudzenia się tym fachem sprawiły też, że wykształcił znaczną ostrożność oraz wpoił sobie zasadę ograniczonego zaufania. Ta zasada doskonale sprawdza się wobec członków organizacji, z którymi nie jest spokrewniony. Jest osobą, która nigdy nie zapomina wyrządzonych krzywd. Gdyby oni zdradziliby go, dołożyłby wszelkich starań, by ponieśli za to zasłużoną karę.

Początkowo wspólny cel i poglądy połączyły dwoje obcych sobie osób – człowieka Andara i przedstawicielkę rasy Elae, Llamrei. Oboje należeli do organizacji Apostatów.
Z upływem lat połączyła ich także głęboka miłość, której pierwszym owocem była córka. Radość młodych rodziców nie trwała długo, bowiem ich pierwsze dziecko umarło niedługo po przedwczesnym porodzie.
Trzy lata później urodziło się im drugie dziecko – tym razem syn, któremu jednomyślnie nadali imię Maveth.
Rodzice kochali go tak, jak można kochać dziecko w czasach, kiedy ono umierało to płodziło się kolejne. Opiekowali się nim, dając mu wszystko to, czego potrzebował w tym wieku. Można było ich nazwać dobrymi, choć też surowymi rodzicami.
Będąc potomkiem Apostatów był przez nich indoktrynowany odkąd nauczył się mówić i zaczął więcej rozumieć. Rodzice sukcesywnie wpajali mu niechęć, całą swoją nienawiść oraz przekonanie, że wiara w jakichkolwiek bogów jest zła i należy ją zniszczyć, tak jak samych bogów.
Ze względu na swój młody wiek był „Sójką” – miał wtedy dziesięć lat. Rodzice i pozostali członkowie tej organizacji przydzielali mu drobne prace, które wykonywał zazwyczaj starannie. Udowodnił swoją wartość oraz sprawił, że rodzice byli z niego dumni. To otworzyło przed nim możliwość zajęcia wyższego stanowiska.
Jego rodzice byli jednymi z bardziej radykalnych przedstawicieli tej organizacji i dlatego postanowili posunąć się znacznie dalej niż indoktrynowanie syna. Tym, co niewątpliwie przekonało ich do tego, była jego zdolność. Ona ujawniła się, kiedy miał niespełna jedenaście lat. Zdecydowali się oddać go na nauki u jednego z Kruków. To całkiem zakończyło w miarę beztroski okres jego dzieciństwa.
Jego mentor nauczał go sztuk walki, posługiwania się bronią białą, która umożliwia stosunkowo łatwe i szybkie odebranie życia, ale także obronę – nożami. Uczył go również innych metod zabijania oraz przekazał mu wiedzę o ciele człowieka. W końcu nie wystarczy poznać sposoby zabijania, ale trzeba wiedzieć, gdzie wbić nóż, by zabić. Również był uczony kradzieży oraz fałszerstwa.
Pod okiem swego mistrza rozwijał również odporność na głód, brak snu, ból oraz działanie trucizn oraz odporność psychiczną. Jego mentor nakazywał mu przyjmowanie niewielkich dawek trucizny w równych odstępach czasu celem uodpornienia organizmu na ich działanie. Kruk, który nauczał go fachu skrytobójcy był surowym i wymagającym nauczycielem, który nie tolerował nieposłuszeństwa i niepowodzeń. Za nie był srogo karany.
W tym czasie też na równi był uczony dworskiej etykiety – wynikało to z tego, że jego rodzice oraz mentor twierdzili, że to może otworzyć mu drogę na salony.
Jego mentor stosował taką praktykę – na początku szkolenia dał mu psa, którym miał się opiekować. Dwa lata później ten mężczyzna nakazał mu go zabić. Pomimo tych nauk, które był zmuszony chłonąć, nie zrobił tego, za co dostał srogie baty. Pierwszy raz zabił trzy lata później, właśnie tego psa, którym musiał się opiekować. Dokonanie tego świadczyło o tym, że jest gotowy do tego, by odebrać życie człowiekowi.
Kiedy przyszła na to odpowiednia pora, odebrał życie wskazanemu przez mentora człowiekowi. Nie zawahał się ani nie zastanowił się nad tym, czy miał rodzinę i przyjaciół, czy był dobry czy może wręcz przeciwnie ani czy był zasłużonym obywatelem miasta. Nie zastanawiał się, co będzie z nim po śmierci. Zadanie zostało wykonane.
Przez długi czas wykonywał powierzone mu zadania pod okiem mentora, który sprawdzał jak sobie radzi i który był gotów zareagować w razie potrzeby. Były inne ofiary - kobiety i mężczyźni, o których wiedział bardzo niewiele na potrzeby misji, a których żywoty zakończył.
Posiadane umiejętności i zdolność pozwalały mu wykonywać swoje obowiązki skutecznie, szczególnie, że dzięki tej ostatniej był w stanie zabić swój cel dosłownie bezgłośnie, bez wysłuchiwania krzyków ofiar, które mogłyby ściągnąć niepotrzebnych świadków i niebezpieczeństwo dla niego.
Podczas jednej z misji, którą wykonywał wraz ze swoim mentorem i innymi skrytobójcami, ich cele okazały się lepiej przygotowani niż zdołali to ustalić. Nie poszła ona zgodnie z planem – podczas niej jeden z przeciwników zdołał odeprzeć jego atak i jeszcze go zaatakował, czyniąc to nad wyraz skutecznie.
Zdołał przebić się przez jego zasłonę i przeorać mu prawą część twarzy ostrzem, naruszając tez wrażliwą gałkę oczną. Poczuł spływającą po twarzy krew oraz stosowny ból. Pomimo tego, był w stanie odebrać życie swojemu przeciwnikowi. Nie obyło się też bez ran ciętych. Podczas tej misji jego mentor został zabity. On zaś został wyciągnięty przez towarzyszące im Kruki. Został opatrzony w ich siedzibie. Nikt przed nim nie ukrywał tego, że zostanie blizna i że może mieć ograniczoną zdolność widzenia lub nawet całkiem ją stracić. W najgorszym razie mógł stracić oko. Czas pokazał, że ten uraz wpłynął na ograniczenie zdolności widzenia w prawym oku.
Po tym wypadku nie przeszedł w stan spoczynku, tylko nadal szedł tą drogą skrytobójcy. Wynika to z tego, że w rzeczywistości nie zna innego życia i najwyraźniej nie będzie dane poznać mu innego życia niż to, które ma. Jego los został przypieczętowany w pewnych momentach tego życia.
Może mógłby się postawić, lecz ten wewnętrzny bunt został stłumiony w związku z poczuciem przynależności, czucia się potrzebnym oraz przez strach przed nieznanym i wieloma innymi uczuciami, których doświadczał. Z tym wiązało się też to, że wierzył w to, że może zmieniać świat na lepsze i dokonać czegoś większego. Istniała szansa, że to wszystko nie ściągnie na marnego losu i nie zginie w imię skrajnych poglądów.