Informacje dodatkowe

 Jeden z najstarszych rodów Elae Zimy, którym udało się dotrwać obecnych czasów. Jego powstanie szacuje się około roku sto dwudziestego.
 Ród z początku kojarzony był głównie z kwestiami militarnymi - jego członkowie charakteryzowali się doskonałym zmysłem taktycznym. Potęga rodu stopniowo wzrastała, a jego przedstawiciele pięli się coraz wyżej - poprzez tytuły lordów aż do markizów.
Pierwszy tytuł książęcy zdobyła trzydzieści jeden lat później Selphin Eletha Myrios, której imię zostało zapisane złotymi literami w dziejach rodziny. Również ona rozpoczęła powolny proces odsuwania swego rodu od spraw militarnych na rzecz polityki i dyplomacji. Od jej czasów aż do roku pięćset siedemdziesiątego czwartego jeszcze dwa razy kolejne głowy rodu Myrios cieszyły się tytułami książęcymi. W roku pięćset osiemdziesiątym, księciem został czterdziestoletni wówczas Rhys Vulmar, początkując tym samym trwającą aż po dziś erę panowania rodziny Myrios na Dworze Zimy.
 Dwadzieścia dwa lata temu, podczas Nocy Spustoszenia zmarła większa część starszej generacji rodu, w tym również jego ówczesna głowa, Artheril. Całe wydarzenie z kolei, pomimo swej natury, miało dla niektórych swoje dobre strony, bowiem właśnie dzięki niemu wykazać mogła się Violett Myrios – jedyna córka Artherila, pełniąca wówczas funkcję baronessy. Przez wzgląd na śmierć Markizów Zimy, to właśnie ona zorganizowała i poprowadziła akcję odszukania i eliminacji wszelkich jednostek mających związek z zamachem na życia setek Elae, a zrobiła to z zabójczą wręcz skutecznością. Między innymi dzięki jej wkładowi, ród Volta został zmieciony z powierzchni ziemi. Sama zaś Violett wkrótce potem przejęła tytuł księżnej. Mawia się, że nawet wśród Elae Zimy kobieta uchodziła za osobę z kamiennym sercem – bezlitosną i okrutną, a jednocześnie charakteryzującą się stoickim spokojem oraz piekielnie inteligentną. Osiem lat temu zniknęła bez śladu, a jej pozycję niemal natychmiast zajął jej młodszy, wówczas jedenastoletni potomek – Elnaril, który cieszy się tytułem książęcym aż po dziś dzień.

 Rodzina Albini stosunkowo niedawno zdobyła wpływy na Dworze Zimy, bo zaledwie za czasów dziadków obecnie żyjącej na forum siódemki. Od tamtej pory z uporem walczyli o należny im szacunek i miejsce w hierarchii. Stanowisko Markiza jest piastowane przez najstarszego syna w rodzinie już trzecie pokolenie.
 Ich herbem jest biały wilk na purpurowym tle.
 Nie żyją według żadnej dywizy. Rodzice przekazują dzieciom zbiór zasad i cnót zbyt długi, by go tutaj opisywać. Każdy członek rodziny wychowywany jest w surowy sposób, mający na celu zmaksymalizować jego przydatność w przyszłości, szczególnie jeśli chodzi o aspekty.
 Sami zapracowali na swoją pozycję, może dlatego ta rodzina wydaje na świat tak twardych i nieprzewidywalnych członków, którzy wiedzą czego chcą i nie boją się po to sięgać.
 ierwszym Elae z rodziny, który osiągnął tytuł markiza był Iacopo Albini. Zginął w bitwie, tuż przed narodzinami pierwszego ze swoich wnuków. Nieprzewidywalny i charyzmatyczny dowódca, który wspiął się na swoje stanowisko dzięki niekonwencjonalnym taktykom militarnym.
 Obecna zaś głowa rodu – Alcide, który ze swojego stanowiska w hierarchii ustąpił na rzecz najstarszego syna, Serahela - scementował pozycję rodziny na Dworze Zimy swoją twardą ręką i odwagą do podejmowania ryzyka.

 Liczący sobie obecnie pięć pokoleń zapisanych w kronikach ród Cáidh od samego początku swojej nieprzesadzonej sławy znany był ze spadkobierców pałających się militariami. Rzeczą typową dla Cáidhów, niezależnie od płci, jest przystąpienie do wojska. Nie jest to jednak bezwzględna reguła, choć członkowie rodziny obierający sobie za ścieżkę kariery coś innego nie są zwykle traktowani z szacunkiem równym tym darowanym "kontynuującym tradycję".
 Pierwsze echo w sprawie tych Elae rozbrzmiało wraz z ogłoszeniem Terrena Cáidha dowódcą jednej z jednostek wojska Zimowych. Od tamtej pory rozpoznawalność jego potomków największa była właśnie pośród armii, aczkolwiek zaprzyjaźnione rody i niższe do przeciętnych warstw dworskich także nie mają problemu z odróżnieniem Cáidha od przedstawicieli innych familii.
 Każdy Cáidh przychodzi na świat w innym wariancie rozmiarowym i kształtnym, ale różnice w tych kolorystycznych są już rzadsze. Włosy potomków tej linii wahają się barwą zwykle od typowego żółtego blondu do miodowo-miedzianego jego odcienia i bardzo jasnego karmelu, zaś oczy najczęściej wyróżniają się kolorem żywego, średniego i jasnego brązu.
Obecnie wszelkie najważniejsze decyzje o przyszłości rodu podejmuje Nemausus Cáidh, syn zmarłego niedawno w bitwie Tethry. Jest szanowanym wojskowym, pielęgnującym tradycje zarówno samej rodziny, jak i Elae w ogóle.

 Jeden z potężnych rodów Elae należących do Dworu Lata. Pierwsze wzmianki o rodzie Vërno sięgają nie mniej jak pół tysiąclecia od dzisiejszych czasów. Vërnowie pełnią funkcję straży granicznej Dworu Lata, dzieląc to zadanie z innymi rywalizującymi rodami. Nie jest tajemnicą iż sam ród powstał z popiołów jeszcze starszej  rodziny, która nie ograniczała się jedynie do Dworu Lata. Brak jasności i wskazówek, czy ów ród posiada dalekich krewnych po za Letnimi Elae.
 Symbolem rodu jest złoty okrąg otoczony przez osiem odbiegających od niego błękitnych płatków. Przypisuje mu się kształt słońca, bądź kwiatu, chociaż jego prawdziwe znaczenie to gwiazda, która jest drogowskazem dla podróżników.
 Vërno jak każdy znamienity ród pośród Elae jest wypełniony licznymi tradycjami i bogatą historią, która odzwierciedla dzisiejszą ich pozycję. Inne rody z nieukrywaną zazdrością spoglądają na brak jakichkolwiek wewnętrznych konfliktów Vërnów. Oczywiście nie dzieje się tak bez przyczyny, otóż pod biblioteką rodu, prócz ksiąg Elae znajdują się liczne notatki z wielu podróży w dzikie obszary świata.
 Członkowie rodu od dziecka zaznajamiają się z dziedzictwem wypraw swych przodków prócz samych nauk dworu. Tradycja zaś nakazuje iż jeśli jest więcej niźli jeden kandydat na stanowisko głowy rodu to muszą wyruszyć oni na własne wyprawy. Po powrocie starszyzna Vërno wybiera następce poprzez ocenę ich notatek i zdobyczy, porównując je z dorobkiem przodków. I tutaj zaskoczeniem dla osób postronnych może być fakt iż wybrany na następce zostaje ten z najgorszym dorobkiem swej podróży. Krew w żyłach tej rodziny ciągnie ich ku zewnętrznemu światu, a tym bardziej ku granicom powszechnie znanym. Największy skarb rodu w ich własnym mniemaniu to te pamiętniki i notatki z podróży, więc nie głowy rodu, a podróżnicy okrywają się największą chwałą w tejże rodzinie.
 Podróże członków rodu Vernów są skrywaną tajemnicą przed innymi Elae, jak i zdobycze z owych wypraw.
 Członkowie rodziny zazwyczaj posiadają złote włosy i błękitne oczy, chociaż w zapiskach rodzinnych można wyczytać iż założyciele rodu posiadali purpurowe oczy. Wysocy jak pozostali Elae szkolą się przede wszystkim w sztuce wojennej i mają obowiązek spędzić przynajmniej 5 lat w straży rodu. Zewnętrznie jednak ród ten też jest znany z chorowitości, która z kolei jest najczęstszą wymówką członków rodu Vërno na Dworze Lata.
Chociaż ród Verno ma prostą i szczerą wewnętrzną politykę to zawdzięcza to tylko i wyłącznie knowaniom i intrygom na Dworze Lata. Jak przystało na Elae ród Vërno walczy niczym pająk plotąc sieci intryg pomiędzy rodami i nie traci środków na swe wojsko.
Żołnierze pod komendą Vërno dzielą się na dwa rodzaje; sławne Niebieskie Pióra i Czarne Płaszcze.
 Niebieskie pióra to doskonale wyszkolone wojsko w ciężkich płytowych pancerzach, których hełmy zdobią białe pióra. Poza metalowymi płytami posiadają oni liczne błękitne dodatki czyniąc z nich istną błękitną falę wojsk Elae. Straż rodu natomiast posiada pióra barwione na niebiesko. Posługują się oni głównie włóczniami, tarczami jak i kuszami.
 Czarne Płaszcze to żołnierze o lekkich pancerzach skrytych pod czarnym odzieniem. Zbrojni w lekkie refleksyjne łuki walczą poprzez strzelanie z ukrycia i w biegu. W przeciwieństwie do typowych łuczników szkoleni są do strzelania trzymając trzy strzały pomiędzy palcami i nie pełnego naciągania cięciwy. Sposób walki skutkuje małym zasięgiem strzału, jednakże dużą prędkością i mobilnością. Czarne Płaszcze doskonale walczą w warunkach miejskich jak i gęstym lesie, są atletami i mistrzami pułapek. Ich sposób działania wymaga pewnej anonimowości, dlatego też zasłaniają oni swe twarze czarnym materiałem, wiedząc iż nada im to większą możliwość działania.

 Choć tak nieliczny, to jednak dzięki długowieczności Benvolia i ciągłości wieszczek, stale obecnych pośród dworu, ród Fëanáro zawiązał wiele sojuszy z innymi familiami. Przez trwający niemal millenium żywot Benvolio był świadkiem powstawania nowych i upadania starych rodów. Zawsze jednak znajdował pośród letniej frakcji rodziny, które chciały zawiązywać z nim przymierze, razem służąc dobru władcy i społeczności. Sojusze, które zawierał, trwały i w wielu przypadkach trwają nadal, niezmienne w odróżnieniu od przemijających generacji Elae. Do tego kobieca linia wróżbitek rozpoczęta przez Eärwenę, stale mającą przynajmniej jedną żeńską przedstawicielkę na dworze, także stanowiła nielichą pomoc w zdobywaniu nowych sprzymierzeńców.
 Ród Fëanáro, jako jeden z nielicznych, a może i jedyny, może poszczycić się nieprzerwaną obecnością na dworze od ponad siedmiuset lat. Piastowanie stanowiska markiza, a także posiadanie w swoich szeregach wieszczki sprawiało, że ten wyjątkowy duet decydował o wielu istotnych sprawach. Ponadto długowieczność dawała Benvoliowi przewagę nad każdym innym Elae w postaci stale gromadzonej wiedzy, znajomości wielu pokoleń rodów i tego, co działo się na dworze przez cały ten czas. Zawsze przy boku osoby piastującej obecnie władzę na dworze lata, wspierany przez wieszczkę mającą zamglone wizje odnośnie przyszłości. Mimo obecności nieprzychylnych im niekiedy osób duet Fëanáro stopniowo powiększał swoje wpływy wraz z upływem lat, a przede wszystkim ugruntowywał swą pozycję, aby móc stać na straży ładu i porządku. Lojalność baronów i baroness, markizów oraz markiz, a także Elae działających pośród zwykłych dworzan sprawiało, że Fëanáro zawsze byli dobrze poinformowani o tym, co dzieje się wokół nich. Ich wpływ ma także odzwierciedlenie w szacunku, jakim darzą Benvolia, jako długowieczną personę pod którą służyli ich przodkowie, a także wobec wieszczki roztaczającej wokół siebie magię mistycyzmu i jasnowidzenia.

 Od czterech, może pięciu generacji we Filirjonie istniał ród, który słynął ze swoich zdolności alchemicznych. Nie było mikstury, ani trucizny, w której dorosły przedstawiciel tejże rodziny nie potrafiłby wykonać. Stąd też zdobyli swoją wątpliwą sławę - przychodzono do nich nie tylko po sera lecznicze, ale właśnie także po specyfiki, mające na celu pozbawienie kogoś w dość wyrafinowany sposób - poprzez otrucie. Autorzy najbardziej wymyślnych toksykantów, tworzonych poprzez staranne dobieranie i łączenie ingrediencji, w końcu wachlarz ich zdolności nie mógł zamykać się tylko na jednym przepisie. Warto wiedzieć, że to mężczyźni ważyli mikstury, a kobiety specjalizowały się w ich używaniu. Tako, gdy ktoś miał pieniądze by opłacić wytworzenie toksyny i jeszcze większą sumę na pokrycie wynajęcia postaci, która tę toksynę by podała - nie musiał się martwić niczym. Mógł wrócić do domu i wyczekiwać tylko informacji lub plotek o tym, że ktoś został otruty.
 W pewnym jednak momencie, ludzie pozwolili sobie na zbyt wiele. Komuś bardzo wpływowemu, a przy tym jeszcze bogatszemu, nie w smak była polityka Elae. I tu zwrócił się do Voltów z prośbą o pomoc w rozwiązaniu jego problemu. Zapłacił sześciokrotność stawki za truciznę i usługi. I tak rozpoczęło się polowanie na Elae. Kobiety trudniły się na dworze, jako służki, jako robactwo pod butami Elae, wiedząc, że ta rola jest wręcz doskonała do snucia intryg, do podtruwania ich. Zaczęło się niewinnie, od paru Dworzan, co pozostali uznali za zwykłe porachunki między nimi. Momentem kulminacyjnym było, gdy trupem padła prawie cała sala bankietowa - lordowie, wasale, baronowie, dworzaninie. Wydarzenie to miało miejsce podczas obchodów Święta Eochn  w roku 646 – noc nazwano później Nocą Spustoszenia.  Zamach ten sprawił, że niemalże natychmiastowo oskarżono Voltów. Ciesząca się złą sławą rodzina nie mogła liczyć nawet na sprawiedliwy proces, zadziałano szybko. Sprawę załatwiono w finezyjny, dyskretny sposób - pozbywając się członków rodziny w dość tajemniczy, magiczny sposób. Nie było litości dla nikogo. Zleceniodawca z kolei, swoją ostatnią akcję pomocy dwójce najmłodszych członków rodu przypłacił własnym życiem. O rodzie zapomniano, wykreślono go z kart kronik, pozostawiono opisanych może w paru egzemplarzach. Od czasu zamachu na Dworze zaczął panować rygor wobec służby i wzmożona czujność.

 Ród kupiecki, będący jednocześnie jednym z najbogatszych rodów w całej krainie. Ich złoto pożądane jest przez każdą istotę myślącą, ale cóż się dziwić. Jak sami twierdzą, posiadają ponad pięćdziesiąt procent bogactw zdobytych przez wszystkie istoty żyjące, co robi z nich najbardziej wpływowe jednostki chodzące na świecie, bo czego ludzie nie zrobią dla odrobiny złota..? Na świecie istnieje legenda, że pierwszy Dangerzone o wdzięcznym imieniu, które swoją drogą zawsze nadawane jest najmłodszemu dziecku (płci męskiej) Pana rodu, Gaspard ujarzmił wielkiego węża, przechytrzając go tak, że ten połknął swój ogon, dzięki czemu Dangerzone’owie zdobyli swoją gigantyczną fortunę. Ile w tym prawdy? Nikt tak naprawdę nie wie, jednak wiele jest wersji wydarzeń i o co tak naprawdę chodzi z wężem w ich rodowym herbie. Wielu sądzi, że jest to mur, który obroni ich przed złem tego świata.

 Nie sposób wyobrazić sobie Dworu Zimy bez przemykających po kątach Trelumivirichów. Ten ród towarzyszy koronie od niepamiętnych czasów, już pierwsi władcy Elae mieli wątpliwy zaszczyt użerania się z nimi na Dworze Zimy. Nie sposób odmówić im wpływów ani potęgi - choć ci niekoniecznie się z nią afiszują. Kierują się przy tym dewizą swojego rodu i trzymają się za kulisami, nigdy nie wychodząc na scenę.
 Żaden Trelumivirich nie został królem ani księciem, choć chętnie wspierają sojusznicze rody w walce o władzę i znani są przede wszystkim z rzemiosła, w którym szkolą męskich potomków - skrytobójstwa. Szczycą się wysoką skutecznością oraz niskim odsetkiem wykrywalności.
 Kobiety nie mają prawa odgrywać większej roli przy zdobywaniu wpływów przez ród, nie są również zapoznawane z tajnikami rodowego rzemiosła ani spraw politycznych. Ich jedynym zadaniem jest wyjście za mąż - a tym samym zacieśnienie przyjaznych stosunków z innymi wielkimi rodami - oraz wydawanie na świat potomstwa.
Ich herb to srebrna litera T na czarnym tle.
 Trelumivirichowie wielką wagę przykładają do czystości swojej krwi oraz tradycji rodowych - z tego względu każdego roku organizują Igrzyska - organizowane na arenie walki niewolników, podczas których trwa uczta, na której goszczą znamienite osobistości Dworu Zimy. Zmagania na dole to zaledwie tło dla politycznych utarczek Elae podczas uczty.

 Ród cieszący się stosunkowo niedługą, ale barwną historią. W przeciwieństwie do lwiej części szlachty, związek Lanäthari ze sztuką wojny jest znikomy i wynosi dokładnie tyle, ile długość sztyletu, niepostrzeżenie umieszczonego między żebrami ofiary w razie naglącej potrzeby. Niemniej, dopóki nie zajdzie konieczność, członkowie rodu działają z ukrycia, formując korpus dyplomatów, doradców oraz innych specjalistów, którzy porozumiewają się językiem wspólnie wypracowanego kompromisu. Albo podstępu.
 Korona od pokoleń ceni sobie dwie nieodzowne cechy, które stanowią swoistą przepustkę ku żywotowi wśród dworskiego przepychu — światły umysł i wprawne dłonie. Na przestrzeni wieków wśród Lanätharich rozwinął się jeszcze jeden aspekt, spajający dwa pozostałe — język, operujący retoryką na tyle umiejętnie, by obrócić najbardziej prymitywne kłamstwo w element rzeczywistości. Wieść głosi, że pierwsza głowa rodu — Celesaér El’droth Lanäthari — właśnie w taki sposób wkupił się w królewskie łaski, a jego następcy bez wytchnienia pracują, aby dorównać legendzie. Póki co bezskutecznie.
 Herb przedstawia bezlistną wierzbę o szerokim konarze i zawiłym labiryncie gałęzi, co w oczywisty sposób nawiązuje do podziału, jaki obowiązuje na kanwie rodowych koneksji. Lanäthari wywodzą się bądź z linii wiodącej — bezpośrednich krewnych założyciela rodu — bądź pobocznej, na poczet której zalicza się ogół dalszych descendentów. Tym drugim do rodowego nazwiska zwykło dodawać się przedrostek de, w ramach upominawczego pstryczka w nos. Rzeczony podział przekazuje członkom linii pobocznej klarowny komunikat: możecie kąpać się w splendorze naszych dokonań, lecz nigdy ich nie przyćmicie.
 Obecna głowa rodu — Senaphin Gáldire Lanäthari II — słynie z wszelkich rodowych cnót, a także z zauważalnego wpływu na architekturę letniego dworu; niespotykany zmysł estetyki w parze z pokaźnym bagażem merytorycznej wiedzy sprawił, że niemal wszędzie — przez ogrodowe klomby do nadwornych fasad — odciska się piętno jego kunsztu.
Lanäthari są prekursorami w powierzaniu kobietom odpowiedzialnych funkcji polityczno-gospodarczych, choć nie zawsze powzięty wybór okazuje się słuszny. Mimo to, na reprezentantkach płci pięknej niezmiennie ciąży brzemię intratnego zamążpójścia, toteż mariaże z reguły są aranżowane i pozbawione pierwiastka miłości. Ród toleruje odstępstwa od powyższej zasady wyłącznie w przypadku przynależności do linii pobocznej, lecz nawet w obliczu takiej okoliczności czyni to nad wyraz niechętnie.