Fabuła

 Niestety nie jesteśmy w stanie określić aż do dzisiaj, jakie wydarzenia miały miejsce przed pojawieniem się ludzi na Ziemi. To bogowie sprawili, że śmiertelni nigdy się tego nie dowiedzieli. Każde wierzenie niesie ze sobą inną historię, w której to najpotężniejszy bóg — ojciec wszystkich bogów — poświęcił jedną ze swoich iskier, aby później ukształtować to co jest nam znane. Choć istnieje także strona odrzucająca jakichkolwiek bogów i twierdząca, że świat powstał dzięki wielkiej eksplozji (niedouczeni najwidoczniej nie wiedzą, że jeżeli coś wybucha to jest niszczone, a nie tworzone!), jednak ciężko określić, która ze stron w tym konflikcie ma rację. Chociaż większość osób jest zgodna, że to ich bóg stworzył miejsce, w którym aktualnie bytują.
 Niestety, bogowie nigdy nie skupiali się, aby świat dopracować w najmniejszych szczegółach. Choć początkowo mieli taki zamiar. Plany jednak pokrzyżowali im ludzie. Tak, wszechmocni od zawsze byli żądni władzy i potęgi, a gdy spostrzegli się że stają się silniejsi z każdym pojedynczym człowiekiem czczącym ich, po prostu rozpoczęli wyścigi. Każdy chciał wokół siebie zgromadzić jak największą ilość wiernych. Wyznawcy stali się towarem niezwykle cennym, a istoty wszechpotężne zaczęły schodzić na ziemię, zsyłać ludziom objawienia, a także i żyć w budowanych im świątyniach.

 Czasy, w których ludzie dopiero poznawali ogień, kiedy oswajali zwierzęta czy uczyli się, co i jak w kwestiach rozmnażania, zostały określone przez broniących wiary jako Era Powstania. Ludziom niezwykle ta nazwa się spodobała i zaczęli jej często używać. Ci niewykształceni, ci bardziej zamożni. Każdy słyszał o minionych erach, a także ludzie zastanawiali się, co przeżywają w tej chwili. Nie dali sobie jednak przemówić do rozsądku, że powinni poczekać na przełomowy moment. Właśnie dlatego, kolejną epoką w świecie był czas, gdy to osadnictwo wraz z transportem lądowym osiągnęło bardziej zaawansowany poziom niż dotychczas (a przynajmniej kronikarze perfekcjoniści tak to określili, aby tylko znaleźć jakiś powód na słuszność nazwy tej epoki) i został określony Erą Filirjon.
 Ludzie byli niezwykle zachwyceni z tego, że osiągają postęp. Tak, im szybciej go osiągali, tym częściej można było wymyślać kolejne, wspaniałe określenia. Chcieli tego nadużywać, jednak rzadko wpadali na pomysły godne użytku (w niektórych kręgach można naliczyć nawet dziesięć nieoficjalnych epok).

 Chaos rósł. Zawsze, wiecznie, powoli i w cieniu. Nikt nie przejmował się mordami, gwałtami, kradzieżami (prócz poszkodowanych, choć wyjątek tutaj stanowią ofiary pierwszej wymienionej zbrodni). To, co dla bogów było naturalne — było takie i dla ludzi. Choć wszechmocnych znacznie ciężej jest zabić, to i tak ci nie widzieli problemu, aby istoty stworzone na ich wzór miały tego nie robić dla ich uciechy.
 Ludzie nigdy nie stworzyli prawa. Społeczeństwa, w którym można spać spokojnie. Bogaci płacili tym silnym. Ci silni bronili bogatych. Sprytni rabowali co popadnie. A biedni i słabi? Zazwyczaj dostarczali uciechy bogom.