Rangi

Osoby cieszące się powszechnym szacunkiem przez wzgląd na swoje zdolności bojowe oraz wierną służbę Nydo, których reputacja znana jest doskonale na terenie całego Filirjonu, a także poza jego granicami. Hersirowie pełnią rolę głównych dowódców Bifröstu, w razie zagrożenia to w ich rękach spoczywa ciężar podejmowania najważniejszych decyzji, często mających decydujące znaczenie dla wielu ludzkich istnień – nic więc dziwnego, że rola ta wymaga także sporej odporności psychicznej oraz zmysłu taktycznego. Stanowisko Hersira zwykle obejmowane jest przez osoby doświadczone, trudno spotkać osobę piastującą tę pozycję i jednocześnie mającą za sobą mniej niż czterdzieści lat – choć zdarzają się oczywiście wyjątki.

Tytuł nadawany najbardziej nieustraszonym z wojowników Bifröstu, których nadludzka wręcz siła na polu walki stała się wręcz legendarna. Niektórzy twierdzą, że zostali oni pobłogosławieni ręką samego Nydo, który docenił ich odwagę oraz oddanie. Są również osoby, które wybitnych zdolności Berserków nie łączą z wpływem boskim, nikt jednak nie odważy się zaprzeczyć, iż w szale bitewnym są oni warci co najmniej kilku mężczyzn o takiej samej posturze.

Osoby poważane przez pobratymców, pełniące funkcje kapłanów bóstw Nydo, Roth czy też Ikola, sprawujący pieczę nad religijną stroną Bifröstu. Jednym z ich obowiązków jest odprawianie uroczystości na cześć bogów, jednak zajmują się także sprawami z kategorii organizacyjnych. Prawdopodobnie najbardziej wykształceni członkowie. Pomimo że w walkach uczestniczą z pewnością rzadziej od innych, nazwanie ich gorszymi wojownikami byłoby wielkim błędem. Osoby obejmujące stanowisko Gothiego, wcześniej musiały osiągnąć tytuł co najmniej Huskarla.

Główne siły Bifröstu, prawdopodobnie też najlepsi ciężkozbrojni wojownicy Filirjonu, w rękach których spoczywa bezpieczeństwo miasta. Część z nich odpowiada także za przygotowanie młodych Rookie do walki, a także wpojenie im sposobu myślenia prawdziwego wojownika. Minimalny wiek Huskarlów nie jest określony, lecz najmłodsi zwykle osiągnęli wcześniej szesnasty rok życia.

Kandydaci na wielkich wojowników, którym udało się już dowieść swego potencjału, co pozwoliło im rozpocząć prawdziwe szkolenie pod okiem mistrzów – najczęściej Huskarlów. Tytuł Rookiego przyznawany jest osobom w wieku około dziesięciu lat, które od tego czasu włączone są oficjalnie do struktury Bifröstu. Czas szkolenia nie jest  z góry ustalony i zależy on od indywidualnych zdolności młodego wojownika.

Najmniej znacząca grupa, w której skład wchodzą głównie jeńcy z pola bitwy, lecz nie tylko. Thrallowie są niewolnikami będącymi własnością Bifröstu, łupami wojennymi. Nierzadko przyznawani są uzdolnionym wojownikom w ramach nagrody za wyjątkowe zasługi. Znaczącą różnicą, która dzieli Thralla od pospolitego niewolnika jest fakt, iż nie może on zostać sprzedany lub oddany nikomu spoza Bifröstu, może jednak zostać wyzwolony przez swojego pana.
Istnieją również Thrallowie niebędący własnością jednej, konkretnej osoby. Ci postrzegani są jako własność całej organizacji i w praktyce ich sytuacja jest nawet gorsza niż tych pierwszych. Wszak nikt nie zawraca sobie głowy losem czegoś, co i tak nie należy do niego. Nikt również nie zamierza wstrzymywać się od wykorzystywania takiej przybłędy, gdy znajdzie się ona pod ręką.

Osoby od czarnej roboty. Jeżeli istnieje potrzeba wyeliminowania kogoś, to właśnie Kruki się tym zajmują. Mistrzowie ataków skrytobójczych, szczególnie uzdolnieni w działaniu na terenie miasta. Duża część z nich potrafi zabić człowieka w biały dzień, a następnie zniknąć, nie wywołując przy tym żadnego zamieszania. Większość Kruków doskonale zna każdą uliczkę zarówno w Filirjonie, jak i na czarnym rynku, dzięki czemu z łatwością przemieszczają się po ich terenie. Pomimo że Apostaci nie cechują się ścisłą hierarchią, rola Kruka jest na tyle szanowana, iż zdanie jej przedstawicieli siłą rzeczy jest z reguły traktowane z większym respektem – dlatego też w przypadku burzliwych decyzji, to oni zwykle mają ostateczny głos.

Plaga Filirjonu, będąca obiektem nienawiści całej Inkwizycji. Wrony są wybitnie uzdolnionymi manipulantami, doskonale wsłuchującymi się w nastroje społeczeństwa. Szybko wynajdują odpowiednich kandydatów, by następnie subtelnie przeciągać ich na swoją stronę – są jak zaraza trawiąca miasto od wewnątrz. Ich piękne słowa, pozornie naprawdę logiczne argumenty, a także sam urok osobisty są w stanie przekonać czasem nawet wiernych wyznawców, którym brakło jednak wystarczająco siły woli.

Wykwalifikowani szpiedzy, często przenikający do społeczności Filirjonu, czasem nawet w kręgi Inkwizycji – istnieją plotki, że niegdyś jeden z nich pełnił przez pewien czas stanowisko samego Wielkiego Inkwizytora, lecz tak naprawdę historia ta uzyskała już status interesującej opowieści. Ci ludzie wiedzą, jak zdobyć informacje i gdzie ich szukać. Często znani pod wieloma imionami, z reguły jednak żadne nie jest ich prawdziwym. Są wszędzie, widzą i słyszą wszystko, lecz sami pozostają niezauważeni.

Określenie to przyjmują najnowsi członkowie grupy, którzy nie posiadają jeszcze wyznaczonej roli. Zwykle przydzielane są im drobne prace, zazwyczaj bez podania przyczyny bądź celu. Głównym zadaniem dla Sójki jest przede wszystkim udowodnienie swoich kompetencji – a przede wszystkim lojalności – aby być gotowym do przejęcia istotnych obowiązków w grupie.

Osoba najwyżej postawiona w hierarchii Inkwizycji. Jego wola jest wolą całej organizacji, a słowo niepodważalne. Wielki Inkwizytor sprawuje przede wszystkim rolę sędziego. Ma on prawo skazania lub ułaskawienia każdej osoby, której zarzuca się naruszenie zasad narzuconych przez Inkwizycję, w dodatku wyroki śmierci zawsze opatrzone muszą zostać jego podpisem. Zadaniem osoby piastującej to stanowisko jest także kontrola najwyższych kapłanów, a w razie śmierci lub utraty stanowiska przez jednego z nich, powołanie następcy.
Wielki Inkwizytor zawsze wyłoniony zostaje spośród najwyższych kapłanów w wyniku demokratycznego głosowania – głos nie może zostać oddany na samego siebie.

Każdy z najwyższych kapłanów reprezentuje wśród śmiertelników jednego z bogów, sprawując przy tym pieczę nad całym gronem wyznawców. Pełni rolę sądu w przypadku naruszenia zasad porządku, jeżeli osoba oskarżona egzystuje w Kronice jego bóstwa. Najwyżsi kapłani kontrolują także działania zwykłych kapłanów, pilnując, by działali oni w zgodzie z ideą bóstwa, a także prawdami głoszonymi przez Inkwizycję.
W razie potrzeby, zebrać może się rada, najczęściej zwoływana przez Wielkiego Inkwizytora. W jej skład wchodzą wszyscy najwyżsi kapłani. Podejmuje ona wszelkie decyzje związane z wewnętrzną administracją Inkwizycji. Ma również prawo większością głosów odwołać ze stanowiska któregoś z Najwyższych Kapłanów, natomiast w przypadku jednomyślności może zadecydować o odebraniu stanowiska samemu Wielkiemu Inkwizytorowi.

Kronikarze to ludzie, którzy zajmują się spisami ludności na terenie Filirjonu – każdy z nich odpowiada za inną część dokumentacji – sortowanych wedle wyznań. Każda osoba przebywająca na terenie miasta powinna zostać wpisana do jednej z kronik, za to kronikarze sprawują pieczę nad dokumentami poprzez utrzymywanie w nich porządku, ochronę przed ewentualną kradzieżą bądź zniszczeniem. Tylko oni oraz sam Wielki Inkwizytor mają prawo do wprowadzania jakichkolwiek zmian do Kronik. Te same osoby mogą też bezkarnie przeglądać ich zawartość – każda inna istota potrzebuje do tego zgody opiekuna danej Kroniki. Najwyżsi kapłani mają zgodę jedynie na zaznajamianie się z treścią kronik dotyczących wyznania, za które są oni odpowiedzialni.
Jeżeli dokumenty podlegające Kronikarzowi ulegną jakiemukolwiek zniszczeniu, on sam ponosi za to pełną odpowiedzialność, bez względu na okoliczności. Naturalnie zostaje również surowo ukarany za swoją niekompetencję.

Prawdopodobnie najniebezpieczniejsi członkowie Inkwizycji. Większa ich część to fanatycy, którzy dawno zapomnieli już o tym, że niegdyś szerzenie wiary odbywało się w sposób pokojowy, a ludzie przyjmowali ją z własnej chęci i potrzeby, nie zaś ze strachu przed karą. Inkwizytorzy odpowiadają za odnajdywanie i ściganie w społeczeństwie Filirjonu wszelkich jednostek szerzących herezję lub jakikolwiek inny sposób narażających się władzom organizacji. Ich zadaniem jest również egzekwowanie wszelkich wydanych wyroków.  

Ludzie oddani wierze i usługom publicznym. Ich głównym celem jest opieka nad pomniejszymi ośrodkami kultu i prowadzenie młodych owieczek przez zawiłe drogi życia tak, by nie zboczyły ze ścieżki wiary. Zajmują się również lokalnymi sprawami administracyjnymi instytucji, które są zbyt banalne, by angażować w to wyższą instancję.
Zwykle są to osoby wykształcone, elokwentne i nierzadko charyzmatyczne, choć ze ściśle ograniczonym potencjałem. Wszelakie przejawy wybijania się z tłumu, wolnomyślicielstwa, zmuszania do przemyśleń poza uznanymi doktrynami są piętnowane i surowo karane. Kaznodzieje muszą się więc liczyć  z każdym słowem wylatującym z ich ust, by po trafieniu do niewłaściwej osoby, nie przerodziły się w podpis pod wyrokiem śmierci.

Najczęściej są to osoby, które z samą żarliwością w wierze niewiele mają wspólnego, za to do współpracy z Inkwizycją przyciągnęła ich możliwość łatwego zarobku oraz zapewniony brak zmartwień podczas jakiejkolwiek kontroli.
Informatorzy są ludźmi z natury  przebiegłymi, potrafiącymi pozyskiwać informacje w sposób nie  zawsze do końca szlachetny. Faktem jednak jest, że ich głównym zadaniem jest szukanie jakichkolwiek wskazówek na temat działalności Apostatów, a dopóki wywiązują się z tego obowiązku, ich inne przewinienia są skrzętnie ignorowane przez władze organizacji.

Jako że Inkwizycja jest obecnie właściwie jedynym bardziej formalnym ugrupowaniem na terenie Filirjonu, jej zarządcy szybko postanowili się zatroszczyć o zapewnienie miastu choć złudnego poczucia bezpieczeństwa – właśnie z tego powodu powołana została Straż. Biorąc pod uwagę tragiczna wręcz sytuację świata, wymagania na tę funkcję nie są zbyt wygórowane – wystarczy zdolność walki, ukończone co najmniej piętnaście lat oraz godne reprezentowanie ideałów swego bóstwa. Choć w gruncie rzeczy ostatnia kwestia jest tylko formalnością – w praktyce oznacza to istnienie na kartach jednej z Kronik.

Najsilniejszy członek Dzikich Zastępów – a przynajmniej postrzegany w ten sposób przez swoich pobratymców. Trudno jednoznacznie stwierdzić czy jest to spowodowane szacunkiem, czy jednak strachem, lecz nie da się ukryć, iż traktowany jest on przez zdecydowaną większość jako dowódca. Jego rozkazy są respektowane, a podważenie autorytetu Altiego zazwyczaj nie kończy się w przyjemny sposób dla jednej ze stron. Trzyma krótko najbliższych Bes, by Ci nie stanowili zagrożenia dla jego pozycji. Tytuł ten wymaga bezwzględności i żelaznej woli. Wahanie ze strony primy uznaje się za słabość ogółu, a słabi, kończą u stóp silnych - martwi, bądź ulegli.

Najbliżsi Altiemu zarówno pod względem więzi, jak i umiejętności. Darzeni respektem i zazdrośnie obserwowani. Krwawa elita egzekwująca nakazy primy. Są jego ślepiami, uszami i szponami, kiedy zajdzie taka konieczność. Jednak nie należy dać się zwieść pozornemu oddaniu. Zarówno między samymi Bes, jak i Altim toczy się ciągła gra wojenna. Każdy błąd to okazja do ataku, a ciągła rywalizacja zapewnia prawdziwie potężne jednostki na czele hierarchii.

Śmiercionośne oblicze furii Dzikich Zastępów. Chaotyczni, lecz umiejętni wojowie, których motorem napędowym jest walka. Zarówno zwinność, spryt, jak i brutalna siła mogą zapewnić miejsce w tej niszczycielskiej jednostce. To najniższa ranga dająca prawo do jakiegokolwiek przywództwa. Bardzo często dochodzi w niej do przetasowania. Dowódcy band upadają i rodzą się we krwi, dodając zupełnie nowe podejście do ciągłej gry wojennej. Głównie dzięki temu, Zastępy wciąż rosną w siłę, nie pozwalając, by dawne błędy zakorzeniły się w ich strukturze. Pozycję wśród Dord określa ilość podległych im Uc i Iki.

Iki, którzy udowodnili swoją siłę i hart ducha, stają się pełnoprawnymi maszynami do zabijania - wojownikami z krwi i kości. Od tej pory mają prawo Wyzwania - pojedynku, będącego swoistym pokazem siły, mającym dać im awans w hierarchii. Najczęściej promocja obejmuje jeden stopień, chociaż wyzywanie osobników na wyższych stanowiska nie jest zabronione. Ponadto, dopiero od tego momentu mogą bez krzywych spojrzeń i zgrzytania kłami innych, założyć rodzinę. Dostępują również zaszczytu posiadania jednego Bir, jako własnego pomocnika. Nie mogą jednak traktować go jak typowego niewolnika, gdyż nadal należy on do Zastępów. Wybrany osobnik jest im jednak winien szacunek i powinien pomagać starszemu rangą w codziennych sprawunkach.

Kręgosłup Dzikich Zastępów stanowią Iki - wszyscy zdolni, by walczyć i zabijać. Mimo braków w kunszcie i umiejętnościach wciąż są niebezpieczni i pożądani w oczach Dord. Traktowani niemalże na równi z Uc, którymi mają w przyszłości się stać. Ich siłą jest liczebność i wigor. Zazwyczaj ich szeregi zasilają młode osobniki, dopiero zaprawiające się w boju i ci, którzy stali się zbyt słabi, by przewodzić, lecz wciąż mogą siekać i mordować.

Starzy i niezdolni, by walczyć, osobniki trwale okaleczone i ci, których użyteczność jest niewielka w znaczeniu militarnym, stanowią drugą co do wielkości grupę i plasują się na najniższej pozycji w hierarchii. Zajmują się zbieractwem i wszelkimi innymi zajęciami, mającymi na celu utrzymanie społeczności przy życiu. Często niedoceniani i pomiatani, lecz wciąż użyteczni. Gdy osobnik przestaje stanowić wartość dodaną, zostaje banitą, wyrzutkiem niegodnym nazywać się nawet Bir. W najlepszym wypadku opuszcza Dzikie zastępy, szukając szczęścia na własną rękę, jednak zazwyczaj ginie z ręki Iki, który uznaje go za brzemię dla całej organizacji, zgodnie z zasadą, iż wyznacznikiem siły ogółu, jest jej najsłabsze ogniowo.

Najwyższy zwierzchnik Dworu, któremu podlega zarówno odłam Lata, jak i Zimy. Osoba ta pełni rolę sędziego, dowódcy sił zbrojnych grupy, a także przede wszystkim – władcy. Niestety, funkcja ta wiąże się również ze stałym zagrożeniem, bowiem książęta tylko czekają na jeden nieostrożny ruch ze strony monarchy, który umożliwi im zajęcie jego miejsca – oczywiście zaraz po eliminacji konkurencji. Dodatkowym obowiązkiem króla jest zatem utrzymać się przy życiu najdłużej jak tylko zdoła.

To wytrawni politycy, a także - oficjalnie i teoretycznie - zaufani doradcy króla. Pełnią przede wszystkim funkcje dyplomatyczne, reprezentując przy tym Dwór. Doskonale znają obowiązujące, nieliczne zresztą, prawa. Jeszcze zaś lepiej - wszelkie luki i niedopatrzenia, którymi mogą się posłużyć podczas negocjacji. Zwykle cechuje ich charyzma, pewność siebie oraz wielkie ambicje. Książęta, osiągnąwszy tak wysokie stanowisko, z reguły pragną zwieńczyć swoją ciężką pracę niczym innym jak koroną królewską. Większość prędzej czy później próbuje po nią sięgnąć - z różnymi rezultatami.

Pełnią rolę zwierzchników sił zbrojnych. Do ich kompetencji zalicza się między innymi sprawowanie pieczy nad oddziałami zbrojnych, upewnianie się, że w każdej chwili pozostają oni w pełnej gotowości zarówno pod względem wyposażenia, jak i wyszkolenia. Markizowie są również doskonale zaznajomieni z taktyką bitewną oraz strategią. To podstępni mistrzowie wszelakich forteli, często potrafiący niezwykle trafnie przewidzieć ruchy przeciwnika. Ich rola w tej kwestii jest tym istotniejsza, że Dwór w istocie nie posiada zbyt licznej armii. Co za tym idzie – w przypadku otwartego konfliktu muszą być gotowi wykorzystywać każdą sprzyjającą okoliczność.

Główną rolą hrabiów jest dopilnowanie, by Dwór właściwie prosperował. Zajmują się oni wszelkiego rodzaju dokumentacją oraz pilnują ładu i porządku w królewskim przybytku. Hrabiowie dobrze zaznajomieni są też ze sztuką dyplomacji, dzięki czemu mogą wyręczać książąt w sprawach mniejszej wagi. Funkcja ta cieszy się na Dworze szacunkiem, choć każdy hrabia wciąż podlega rozkazom wyższych w hierarchii - markizów, książąt oraz króla.

Grupa ta stanowi tak zwane jednostki do spraw delikatnych. W jej szeregach znajdują się najlepsi szpiedzy oraz profesjonalni zabójcy Dworu. Baronowie, przez wzgląd na naturę wykonywanych przez siebie zadań, nie podlegają władzy innej niż królewskiej, odpowiadają jedynie przed monarchą i tylko jemu winni są lojalność oraz posłuszeństwo. Nie znaczy to oczywiście, że nie mogą podejmować się innych zadań – jest do dozwolone do momentu, kiedy nie zagraża interesom korony.

Niżsi rangą dowódcy militarni, którzy winni są posłuszeństwo i szacunek wszystkim wyżej od siebie postawionych w hierarchii - przede wszystkim jednak markizom i królowi. Ich rolą w spokojnych czasach jest przede wszystkim szkolenie rekrutów, którzy w przyszłości mają dołączyć do szeregów Armii Dworu. Każdy z Lordów ma prawo do posiadania pod swoją komendą oddziału liczącego maksymalnie dziesięć osób.

Do tej grupy zaliczają się wszyscy mieszkańcy Dworu, którzy jednak nie osiągnęli jeszcze żadnej funkcji cieszącej się powszechnym respektem. Tytuł ten jest raczej ogólny i używa się go w stosunku do tych, którzy nie piastują żadnego z opisanych powyżej stanowisk. Nie określa on zatem głównego zajęcia danej osoby. Może ona być zarówno jednym z szeregowych żołnierzy, jak i początkującym dyplomatą, czy nawet czyimś asystentem.

Zwykli mieszkańcy Filirjonu, których największym zmartwieniem najczęściej jest wyżywienie rodziny oraz dotrwanie do następnego dnia bez zbędnych komplikacji i narażania się na gniew bogów – lub innych ludzi. Każdy z Mieszkańców musiał zostać wpisany do Kronik Inkwizycji. Użytkownik będący Mieszkańcem ma prawo w miejsce rangi wybrać wykonywaną przez siebie profesję.

Nikt nie wie, skąd pochodzą, nikt nie wie, dokąd zmierzają. Przybłędy wędrują najczęściej po całym znanym świecie, nie przejmując się czymś tak błahym jak posiadanie domu czy założenie rodziny. Żyją z dnia na dzień, oderwani od spraw miasta. Często nie są nawet zarejestrowani w Kronikach, przez co stają się jeszcze bardziej anonimowi – choć zdecydowanie utrudnia im to poruszanie się po Filirjonie.

Osoby bez żadnych praw, będące własnością swojego właściciela i całkowicie zdane na jego łaskę. Jeśli nieszczęśnicy mieli okazję trafić na grupę zajmującą się handlem żywym towarem w sposób bardziej „profesjonalny”, na ich ciałach z reguły zauważyć można wycięte lub wypalone piętna niewolników – u mężczyzn często na czole. Kobiety przez względy estetyczne znaczone są z reguły w mniej widocznych miejscach, często na rękach lub nogach.