Strumyk

 Pogłoski o zaginionym patrolu sprowadziły was do Lasu Granicznego. Jest obecnie wczesny poranek. Silny wiatr przeszywa nawet najgrubsze ubrania i zagłusza większość dźwięków dziczy. Drzewa uginają się pod ciężarem śniegu i przy silniejszych wstrząsach zrzucają swój ładunek na głowy przechodzących stworzeń.
 Po wkroczeniu na ten obszar pierwszym co rzuca się w oczy jest wyraźnie odznaczająca się na białym śniegu krew. Następnie wzrok przykują bezładnie rozrzucone ciała, które okaleczone są w wielu miejscach. Przy dokładniejszych oględzinach można wywnioskować, że obrażenia te dokonane były przy pomocy pazurów, bądź kłów. Nie da się jednak stwierdzić nic więcej. Większość broni leżącej wokoło jest połamana, czy też wyszczerbiona. Zdecydowanie doszło tu do brutalnej walki. Bez dogłębniejszego przeszukania terenu ciężko jednak dostrzec coś więcej.
 Do uszu Vaala dochodzą bardzo ciche jęki. Zdaje Ci się, że ich źródło jest gdzieś w tej okolicy.

(Wykonano dwa rzuty na percepcję i medycynę.)

Starała się nie zwracać uwagi na takie niedogodności jak zimno i śnieg. Ważniejsze było zadbanie o sprawy Bifrostu. A teraz ważne było to co znaleźli. Skinęła krótko głową Vaalowi, wskazując mu podbródkiem ślady.
To na nich się skupiła. Jeśli to bestie urządziły tak patrol to musiały w pobliżu zostawić ślady na śniegu, no chyba, że umiały latać. Chciała znaleźć jak najwięcej wyciągnąć z tego co mogło zostać tu pozostawione przez drapieżniki. Bo czy było to zaplanowane? Nie wiedziała i raczej się nie dowie od trupów i tego co tu się działo. Jedyne co to mogła szukać śladów pułapki, wgnieceń w śniegu za osłonami za którymi da się ukryć w skulonej pozycji, wskazówek skąd przyszli.

Na widok krwi Vaal zacisnął mocno pięści, żeby opanować swoje instynkty. Starał się oddychać jak najmniej, a gdy już to robił, to ustami, by zapachy całego zajścia nie wtargnęły do jego nozdrzy i nie podpowiedziały mu głupot. Jak na przykład posilenie się ciałami leżącymi przed nim i Savnhildur. Nie był pewien co tak zmasakrowało tych ludzi, wiedział jednak, że cokolwiek to było posiadało wielką siłę. Dla pewności wyciągnął z pochwy jeden z chepeszy - ten cięższy - oraz aktywował swoją moc tak, aby objęła tylko jego.
Kiedy jego uszu dosięgnęły jakieś jęki zastygł w bezruchu próbując zlokalizować ich źródło. Nie odzywał się ani słowem i miał nadzieję, że jego towarzyszka pójdzie za nim, a przynajmniej przyjdzie mu z pomocą, jeśli zajdzie taka potrzeba.
Idąc w stronę źródła odgłosów przystawał co jakiś czas na chwilę, żeby skrzypiący pod butami śnieg nie zagłuszył sygnału, a tym bardziej nie wypaczył próby lokalizacji.
*Po co ja się w to wpakowałem. Mogłem teraz pić spokojnie ale w jakiejś karczmie...*
Pomyślał przelotnie i pokręcił w duchu głową.

 Poszukiwania przyniosły rezultaty. Na swej drodze napotykacie nieprzytomnego, lecz żywego człowieka. Jego oddech jest płytki i wyraźnie przychodzi mu z trudem. Czasem z ust wymyka się ciche stęknięcie, jednak z każdą chwilą coraz to cichsze. Większość jego ciała skryta jest pod cienką warstwą śniegu, ale już teraz widać, że jego rany są poważne.
 Nieopodal znajduje się wyraźny ślad prowadzący w głąb lasu, na zachód. Nie jest on jednak jedyny. Kilka starszych ciągnie się z centrum pobojowiska na południe. Reszta tropów została zadeptana podczas walki, albo przykryta śniegiem. Nie wygląda na to, by jakiekolwiek poszlaki zostały umyślnie ukryte, choć takiej możliwości nigdy nie da się z całkowitą pewnością wykluczyć.

Jako pierwsza myśl do głowy Vaala przyszło wyobrażenie świetnej zabawy napastników. Coś w głębi jego duszy zazdrościło tym, którzy mogli tak sponiewierać cały oddział zbrojnych. Nie chciał jednak zdradzić tego po sobie, dlatego przyjął maskę spokoju i opanowania. Pomogło mu to jeszcze w poskromieniu instynktów, które wołały, aby dobić tego, który pozostał po bitwie względnie żywy. Jego jęki były dobrym znakiem, możliwe, że hybrydy mogły się czegoś więcej dowiedzieć, o ile ten miał siły jeszcze cokolwiek powiedzieć.
Vaal podszedł więc do mężczyzny zachowując całkowitą ostrożność. Będąc kilka kroków od "ciała" zaczął mówić, żeby wyprowadzić biedaka z ewentualnego błędu - w końcu widząc jego ogon mógł pomyśleć, że Vaal przyszedł dokończyć dzieła, a nie pomóc.
-Witaj. Jesteśmy z Bifrostu i przybyliśmy, żeby wam pomóc. Jeśli jesteś w stanie mówić, proszę, daj nam jakąkolwiek wskazówkę, byśmy mogli pomścić naszych braci i siostry.
Wiedział, że to co dostanie to będą jedynie jęki, pojedyncze słowa, ewentualnie przekleństwa. W dużej mierze przekleństwa... Jednak w głębi miał nadzieję, że z ust mężczyzny wyleci pełen wojskowy raport, opisujący każdy szczegół całego zajścia.

Vaal pokręcił głową i ruszył w dalszą drogę, chcąc uporać się z tą sprawą jak najszybciej. Nie uśmiechało mu się to, że musiał iść na wyprawę z towarzyszką, jednak nagła wizja samotnych poszukiwań lekko go dotknęła, jakby zniechęciła. Na samą myśl o tym, że chciał czyjegoś towarzystwa skrzywił się i napomniał w duchu, żeby nie doszło nigdy do takiej sytuacji ponownie.
Dzięki genom pantery śnieżnej śnieg nie stanowił dla niego żadnego problemu, dlatego też poruszanie się w zaspach śniegu nie robiła na nim wrażenia. Geny człowiek jednak znacznie ograniczały jego możliwości poznawcze, choć i tak były one niebo lepsze niż u przeciętnego człowieka. Wszystkie swoje zmysły skupił na tropieniu napastników, a przede wszystkim na ewentualnym wykryciu napastników. Dla pewności włączył niewrażliwość na magię tak, by bariera sięgała do trzech metrów od niego.

aktywacja: 30 heyat
utrzymanie: 10 heyat na turę

Tak cicho jak to tylko możliwe, Vaal postanowił zbliżyć się do istoty z wyciągniętym mieczem w lewej dłoni. W chwilach, gdy szybkość reakcji grała pierwsze skrzypce zdecydowanie lepszym wyborem był lżejszy i ostrzejszy miecz, aniżeli ten cięższy. Każdy gram mniej był przewagą jeśli chodzi o atak z zaskoczenia.
Kroki istoty były typowe dla istoty humanoidalnej, jednak i w tym przypadku nie mógł być w stu procentach pewien intencji osoby, którą miał lada moment spotkać. Hybryda wyrównała oddech i zajął miejsce za drzewem tak, by mógł obserwować przemieszczającą się osobistość i w odpowiednio zareagować w razie potrzeby. Starał się nie robić żadnych zbędnych ruchów więc zastygł w nie za bardzo wygodnej pozycji czekając na dalszy rozwój wydarzeń.

Nieświadomy kompletnie sytuacji jaka właśnie się rozgrywała, przez las dziarskim krokiem wędrował zielonoskóry konus. Urządził sobie ten sceniczny spacer z prostych, przyziemnych powodów - ziółka mu się kończyły, trzeba było uzupełnić zapasy co bardziej powszechnych okazów.
Więc wędrował po okolicy, co jakiś czas zatrzymując się by z pomocą noża zebrać interesujące go rośliny, cały czas pogodnie pogwizdując pod nosem. Nie zdawał sobie sprawy że jego kompletnie niedyskretne zachowanie może wpływać jakkolwiek na inne istoty rozumne które się tu znajdowały - bo zwyczajnie nie wiedział że się tu znajdowały.
Tym bardziej tez nie wiedział ze w chwili obecnej jego dziarski spacerek jest na kursie kolizyjnym z co najmniej jedną z nich.

Drakhesh jednak dalej, niczym niezakłopotany, pogwizdywał melodię sprośnej piosenki, uważnie rozglądając się za kwiatami gronkowca pasiastego, po którego się tu pofatygował. Normalnie po takie wycieczki kogoś wysyła... ale dobry spacer po lesie pomaga na zdrowie.

Kiedy berserkowi ukazała się postać bestii przypomniały mu się sceny sprzed kilku chwil, kiedy to był świadkiem rozbitego oddziału Bifrostu. Wszelkie ślady, jakie napastnicy pozostawili po sobie wskazywały, że były to bestie, a ta tutaj znajdowała się obecnie bardzo blisko miejsca zdarzenia. Zbyt blisko, a przynajmniej tak wydawało się Vaalowi. Miał nadzieję, że uda mu się zaskoczyć zwierzę, które bądź co bądź dysponowało o wiele lepszymi zmysłami niż on sam. Liczył na to, że mimo to nie zostanie wykryty zanim uda mu się ogłuszyć istotę. Tak, ogłuszenie było tu jedynym słusznym zabiegiem, ponieważ musiał mieć pewność. Nie był fanem zabijania bez celu, a też zabicie pierwszej lepszej Bestii nie rozwiąże problemu zaginięcia jego współtowarzyszy z wojska. Kiedy tylko uszy Bestii poruszyły się, a sama postać odwróciła się od niego, sam zwrócił uwagę na zielonego karypla, który zachowywał się o wiele za głośno jak na kogoś, kto lubi swoje życie.
Była to jednak idealna okazja, aby pierwszemu zadać cios. W myśl braku zabijania, Hybryda schowała miecz na swoje miejsca mając zamiar używać jedynie rąk, ewentualnie kłów i pazurów, chociaż przegrywał obfitością broni naturalnej z przeciwnikiem. Chciał wyczuć moment, gdy zielony wypierdek będzie na tyle głośny, że uda się Vaalowi wyjść z ukrycia i rąbnąć przeciwnika w łeb tak, by zemdlał, ale nie skonał. Jego wychudzone ciało powinno być podatne na ten atak... Powinno...

Goblin zauważył bestię. Pogwizdywanie powoli zwalniało, aż zamieniło się w cichy, cienki odgłos uciekającego przez usta powietrza, gdy wytrzeszczał oczy na agresora.
I właśnie dlatego to jest zły pomysł robić cokolwiek samemu. spaceru się zachciało karwia... - pomyślał.
Dobra, opcje. Jest tu sam. Środek lasu, nikogo w okolicy, on ma tylko swoją kuszę z paroma bełtami. Nie zapakował nic, żadnych mikstur czy trucizn. Plułby sobie w brodę za tak karygodną nieostrożność, gdyby nie był zajęty nie spuszczaniem z oczu kreatury która miała ewidentne zamiary zrobić z niego mała zielona przekąskę.
- Ehm... dzieńdoberek... ja najmocniej przepraszam za najście, nie wiedziałem że teren prywatny - zaśmiał się nerwowo. Powoli uniósł dłonie do góry, mając nadzieję ze powszechny gest nieagresji da tutaj cokolwiek. - To ja może się odwrócę i sobie stąd zniknę i nie będę przeszkadzał? - zapytał, zaczynając stawiac powoli krok za krokiem w stronę z której przybył, wciąż nie spuszczając oka z bestii.

Kiedy atak poskutkował, Vaal pomasował sobie dłoń. Mimo wszystko bestia była twarda więc nic dziwnego, że to uderzenie miało nieprzyjemne skutki dla samego agresora. Kiedy przeciwnik był obezwładniony przydałoby się go czymś związać. Ile by teraz dał za spory kawał porządnej liny.
Niestety nie przywykł do zabierania wszystkiego, co mogłoby się przydać w podróży ze sobą, tak więc musiał uciec się do ostateczności.
Zwrócił się do zielonego konusa z obojętnym wyrazem twarzy.
-Ty, masz może kawałek porządnej liny przy sobie? Chciałbym, żeby ten dzikus miał ograniczone pole manewrów jak się obudzi.
Mimo swojej czystej nienawiści do Bestii mężczyzna wiedział, że w tym przypadku lepiej zebrać dodatkowe informacje, żeby później nie musieć żałować niewiedzy. Cały czas bacznie obserwował nieprzytomnego osobnika, aby w każdym momencie móc zareagować i ponownie pomóc mu zasnąć.
*Oby to ścierwo się na coś przydało żywe... nie chcę żałować, że nie zabiłem od razu.*
Pomyślał sobie patrząc z odrazą na leżącą Bestię, która wyglądała na mocno sfatygowaną.

Żeby uniknąć większych problemów zdrowotnych Vaal wyłączył działanie swojej mocy narażając się tym samym na nieprzewidziane akcje ze strony bestii. Tym samym wyciągnął jeden ze swoich mieczy by w razie czego móc polegać na swojej sile i broni. Kiedy bestia w końcu się ocknęła postanowił zacząć przesłuchanie, chociaż widząc jej stan powątpiewał, żeby w jakikolwiek sposób miała coś wspólnego z atakiem na ludzi Bifrostu. Po pierwsze poruszała się samotnie po tym lesie, a straty jakie ponieśli ludzie z polany nie wyglądały na straty zadane przez pojedynczą istotę. Drugim argumentem był stan zdrowotny. Bestia była mocno poobijana i wychudzona, co oczywiście nie ujmowało jej umiejętnościom bojowym czy magicznym. Po prostu było mało prawdopodobne, by ktoś w takim stanie powalił tak dobrze wyszkolonych wojów w tak znacznej liczbie.
-Przejdźmy od razu do rzeczy. Skąd przybywasz i co Cię sprowadza w te strony ?
Miał nadzieję, że pójdzie mu gładko, bo nie należał do rozmownych osób, a przesłuchania im dłuższe tym więcej się rozmawia.

Vaal z rezygnacją pokręcił głową i nie zastanawiając się zbytnio nad rozwiązaniem sytuacji uderzył w łeb Bestii pięścią z zaciśniętym mieczem co powinno dać jej do myślenia. Nie znał się na torturach, ba, nawet ich nie uznawał, jednak czasami trzeba było jakoś przekonać delikwenta do gadania. Uderzył tak, by przerwać skowyt i może tym samym pozbawić przytomności nową znajomą na kilka chwil. Zwykły człowiek prawdopodobnie miałby z tym problemy, jednak geny rówieśników tej oto tutaj zdecydowanie przemawiały przeciwko więźniowi.
Gdy się budziła mężczyzna dopilnował by otworzonym dopiero oczom ukazała się klinga miecza przystawiona do krtani naszej niemowy.
-Ja mam czas, serio. Jeśli będziesz współpracować puszczę Cię szybciej i zmniejszą ilością zadanego bólu. To jak będzie?
Zapytał zmęczonym głosem bo wiedział, że nie jest dobry w te klocki i prawdopodobnie zostanie z niczym.

Vaal przewrócił oczami i uderzył Bestię w nos, ale zupełnie nie tak, by zemdlała. Tylko, żeby bolało.
-Nie lubię się powtarzać.- Sam odwarknął wpatrując się przesłuchiwanej istocie w ślepia. Nie miał zielonego pojęcia czego może się spodziewać po jeńcu. Westchnął i spokojnie powtórzył to, o co się wcześniej pytał, tylko, że w zmienionej nieco treści.
-Co tu robisz w takim stanie? Kto Cię do niego doprowadził i czego szukasz w tych stronach
Widać było, że ostatnie na co ma ochotę to rozmowa z Bestią. Nawet nie zwrócił uwagę na jej rasę czy płeć. Widział po prostu kogoś, kto może mieć coś wspólnego z batalionem żołnierzy rozbitym w pył. Chociaż było to mało prawdopodobne,to nie można wykluczyć tej wersji wydarzeń.