Kanon bóstw

Jeden z głównych bogów, który jest wyznawany w Filirjonie. Wielu ludzi twierdzi, że swym wyglądem przypomina on niskiego starca o długich siwych włosach oraz brodzie. Dodatkowo charakteryzuje go na czubku głowy łysina. Kto tak naprawdę go widział, a kto tylko kłamał? Ciężko jest to określić.
Wspaniały, wyniosły, sprawiedliwy, mądry. Ile z tych cech jest prawdziwych? Żaden ze śmiertelnych nie może jasno tego określić. Z pewnością Nydo jest wspaniałym strategiem, dyplomatą. Podobno to on zsyła i kończy wojny, jest patronem walki.
Wojownicy zwracają się z prośbami o pomoc właśnie do jego boskiej osoby. Także ludzie pragnący pokoju, błagają go o wstrzymywanie wojen i utrzymywanie go. Podobno modlitwy jak i ofiary pod najstarszymi drzewami w lasach przynoszą upragnione efekty. Jednak czy na pewno jest to zasługa Nydo, a nie zupełnie innego bóstwa? Ciężko jest to określić.
Boga wojny i siły podobno najczęściej można spotkać poza miastem. Przybiera on postać podstarzałego człowieka, bardzo zaniedbanego, odzianego w szmaty, a później służy radą. Nie przepada za mieszkańcami z Filirjonu, o ile nie okazują mu oni należytego szacunku i nie składają odpowiednich ofiar.
Lubuje się on w alkoholach i dziczyźnie. Jeśli ktoś pragnie przychylności właśnie tego boga, powinien dwa razy do roku złożyć mu ofiarę z upolowanej zwierzyny, a do tego donieść dzban alkoholu. Do świątyni, do odpowiednio starego drzewa. Różnie się podaje. Podobno obie te rzeczy przynoszą identyczny skutek.

Bogini uwielbiana przez mężnych wojaków, ale znienawidzona przez ich kobiety. W końcu mężatki mają tylko dwóch wrogów, którzy mogą zabrać im ich mężczyzn — rywalki i wojnę. A bogini Roht jest połączeniem tych dwóch rzeczy.
W Filirjonie potęgą nie dorównuje Nydo, ale jej kult nie jest wiele słabszy. Towarzyszy mężczyznom na wojnach, na polowaniach, na wyprawach. Pilnuje ich, chroni. Jednak nie ogranicza się jedynie do tej podobno brzydszej płci. O jej ochronę modlą się także kobiety, choć mniej chętnie.
Legenda głosi, że kiedy na polu walki jej zacięci wierni przegrywają lub grozi im niebezpieczeństwo, sama schodzi na pole walki by wspomóc mężnych wojaków. Walczy zazwyczaj w pełnej zbroi nie zaznaczającej jej kobiecych atutów. Tylko nieliczni mają wtedy okazję ujrzeć jej twarz spod uniesionej przyłbicy, czy jej długie i białe włosy gdy zdejmuje hełm. Podobno tuż po zakończeniu bitwy znika. Ale legendy o dzielnym mężu na polu walki zostają i są opowiadane przez ocalałych.
Jej kształty nie budzą zastrzeżeń. Rzadko jest widywana na polach bitwy, ale podobno niektórzy mężowie spotykają podczas podróży kobietę ubraną jak chłopkę. Silna jak wół, piękna jak... bogini. Niechętnie jednak opowiadają o tym swoim małżonkom, że inna dotrzymywała im towarzystwa i pomagała w trakcie podróży. Choć te aktualnie nie zdarzają się tak często... Jednak postać Roth zjawia się także w podróżnych karczmach, gdzie zwraca na siebie sporą uwagę. A także wypytuje o podróże, o opowieści, legendy i pije z innymi mężczyznami. Choć kto wie czy przeświadczenie o jej obecności nie wynika bardziej ze spożycia większych ilości alkoholu, bo często nie każdy jest w stanie ją dostrzec w tłumie.

Wszędobylski bóg. Tak naprawdę ciężko jest powiedzieć jasno, kto i gdzie mógł go znaleźć. Często to do niego są kierowane prośby o rady, ale także o pomyślność w życiu. W końcu chaos może wszystko zniszczyć... a to właśnie Ikol ma nad nim władzę i rozsiewa go tam, gdzie tylko zechce. Czasem mniej, czasami więcej. Jest uważany za kapryśnego boga, ale podobno swym wiernym zapewnia pomyślność i życie w dostatku. A heretyków skazuje na ciąg niefortunnych zdarzeń bardzo często prowadzących do samobójstw.
W końcu ten bóg, może nie aż tak potężny jak Roth czy Nydo, należy do najbardziej angażujących się w świat ludzi. Podobno często schodzi do miast, do wiosek, na traki... i za każdym razem wygląda inaczej. Wykorzystuje doskonale momenty nieuwagi ludzkiej, aby się zakradać do nich, znikać, mieszać im w życiu. Niektórzy twierdzą, że spotykają go regularnie. Ale ile w tym może być prawdy? Może to są tylko dla nich zwidy? A może sam Ikol chciał, aby takie historie się rozprzestrzeniały? Może to właśnie on sam je rozpowiada? Ale dlaczego by miał?
Odpowiedź jest prosta. A dlaczego nie? Bogowie często się nudzą, kiedy nie są zajęci mordowaniem siebie wzajemnie, więc warto od czasu do czasu nieco odpocząć, popatrzeć jak rujnuje się życia śmiertelników... To może być bardzo odprężające!

Będąc na samotnej wyprawie w lesie, miałeś kiedyś wrażenie, że ktoś cię obserwuje? Podąża za twoją osobą wzrokiem, śledzi cię, jest wszędzie... Czułeś ten dreszcz niepokoju? Jakbyś był osądzany właśnie?
A może to drzewo poruszyło się... Może miało dziwny kształt?
Prawdopodobnie za dużo wypiłeś.
Albo spotkałeś Brodoczycho, który jest sędzią i stróżem. Ci uczciwi i dobrzy mogą szukać u niego wsparcia, pomocy czy chociażby dobrej rady. Tak. Jest podobno gadającym, starym drzewem. Najstarszym, największym w całym lesie. Położonym w centralnej części... Ale jeśli czułeś jak cię śledzi drzewo, czy aby na pewno to mógł być on? Może to tylko skutki procentów? Za mocne ale potrafi uderzyć w głowę. Może to ta nalewka z piwnicy Zgrzybiałego Alra? A może zwróciłeś na siebie uwagę bóstw?
Jeden z bogów, który może równać się z Nydo. Bardziej spokojny, chętny do współpracy, ale i bezwzględny dla tych którzy łamią prawo bądź robią bliźniemu krzywdę. Surowy, ale sprawiedliwy. Chętnie raczy ludzi dobrą radą, a rzadko kiedy wybiera się na przechadzki gdyż twierdzi, że jego wierni powinni zawsze wiedzieć, gdzie można go znaleźć. Jeśli coś się stanie, będzie potrzebny...
W jego koronie jak i w pniu, żyje także wiele zwierząt. Lub przebywają one w jego pobliżu. Nie płoszą się, nie uciekają gdy człowiek do nich podchodzi. Ignorują go... lub śledzą i obserwują, aby okazywał odpowiedni szacunek dla tego boga..

Nie jest pewne czy ktokolwiek prócz innych bogów ją widział. Zwykli śmiertelnicy, według niej, nie są tego warci. Jedynie podsuwa im myśli, słowa... Delikatnymi podmuchami wiatru, szelestem liści. Popycha ich do działania, zwodzi, często mami ich zmysł słuchu. A kiedy wpada w złość, wyrywa drzewa z ziemi, zrywa dachy z domów, znosi z drogi wozy. Sieje zamęt w miastach, na trasach, w lasach. Wszędzie. A jest ją bardzo łatwo rozzłościć.
Jest kobietą piękną i pyszną. Łatwo jest ją urazić, szczególnie komentując w nieodpowiedni sposób jej wygląd. Poświęca na dopracowanie go godziny. Pielęgnacja włosów, dobieranie strojów i dodatków. Kocha się przebierać. Każda z jej kreacji jest na najwyższym poziomie. Jednak nigdy nie patrzy nikomu w oczy. I często je ukrywa. Czy to pod odpowiednim materiałem, czy to pod grzywką, skrywa za kapeluszem czy z uwodzicielskim chichotem ukrywa się za wachlarzem. Jej oczy są pokryte bielmem. Nie widzi, jako jedyna z bogów.
Przez ślepotę jej inne zmysły są doskonale wyczulone. W szczególności słuch i węch. Ułatwia sobie także orientacje w terenie i zbieranie informacji dzięki wiatrowi, dzięki swojej magii.

Boginie, do których zwracają się ludzie podobno szaleni. Sprawują władzę nad magią, rozdawaniem aspektów... I to przez ludzi został im także powierzony ten szczęśliwy los.
Niektórzy modlą się do nich o piękne i wspaniałe dary dla swych pociech. Inni o dobrobyt, o szczęście w miłości. Praktycznie o wszystko, co tylko jest dobre. Jednak nie są świadomi tego, że te boginie mają różne oblicza. Jedno uczciwe, współczujące. Kolejne za to zdradliwe, inne znów spełnia zachcianki na opak. Kolejne dwa albo ignorują życzenia, dając coś zupełnie innego — lub nawet karzą, nie pozostawiając żadnego daru.
Wśród bogów, są uznawane za najbardziej szalone. Rozmowy z nimi to jeden wielki mętlik. Każda z bogiń mówi przez tę drugą, nie przejmując się czymś takim jak kultura czy szacunek do rozmówcy... Potrafią wykrzykiwać, wrzeszczeć to co chcą przekazać. Bogowie już się do tego przyzwyczaili, potrafią je uciszyć, przywrócić je do ładu. Jednak te często nawiedzają ludzi. Na szlaku, w lasach, w mieszkaniu... Szczególnie, kiedy ci przebywają sami. Choć ich widok przeraża śmiertelników. Kobiece ciało z kilkoma twarzami, wydające się nieco powykręcane, całe czarne, obwieszone medalionami... A jeszcze gorzej, gdy bogini na znak wysłuchania próśb, pozostawia po sobie jeden z medalionów, wręcz wyrywając go ze swojego ciała. Nie wydaje się, aby czuła wtedy ból... Jednak widok ten jest okropny. A człowiek, który zaczyna opowiadać o tym wszystkim naokoło, ściąga na sobie wielkie nieszczęścia. I rujnuje swoją osobę w oczach innych śmiertelnych.

Pojawia się nagle. Nikt nie wie, w jakiej formie tym razem się go spotka. Wilk? Niedźwiedź? Ptak? Może ryba? Chociaż od wody zazwyczaj trzyma się jak najdalej. Pozornie wygląda na zwyczajne zwierzę. W szczególności z oddali... Jednak kiedy tylko się do niego zbliżysz, możesz zauważyć na nim w niektórych miejscach ogień. Ogon, uszy, łapy, skrzydła... Tak. Jakby płonął. Delikatnie, spokojnie. A ten ogień kojarzy ci się z ciepłem, bezpieczeństwem.
To bóg Llabronach. Tak. Śledzi podróżnych i troszczy się o nich. Patron chorych. Jego pojawienie się świadczy o złym stanie chorego, o epidemii czy o zbliżającej się śmierci. Jest to jeden z najbardziej troskliwych bóstw. Stara się pomóc ludziom, w szczególności swoim wyznawcom. Jednak jego obecność wśród ludzi nie jest nigdy przypadkowa, ani nie wróży dobrze. Właśnie dlatego podróżni wystrzegają się tego ognistego bóstwa, nie chcąc mieć z nim wiele wspólnego.
Choć wystarczy podarować coś temu bóstwu — owoc, monetę, pęk ziół — aby zapewnić sobie zdrowie na długie lata, ciepło ogniska w zimowe noce, a także ochronę przed niszczycielskimi pożarami.

Wiele osób, kiedy spotyka to bóstwo, uznaje je  za zwyczajne halucynacje. Czasami objaw zmęczenia czy zwyczajne zwidy. To wszystko jest spowodowane wyglądem Piekel. Nie ma płci, nie ma tak naprawdę rasy... Wygląda jak miniaturowy człowiek. Nie większy niż dwa cali. Cały niebieski, momentami błyszczący na fioletowo, różowo czy nawet zielono. Cieniutkie skrzydełka poruszające się niczym te u kolibrów. Gdzieniegdzie, jeśli ktoś miałby na tyle możliwości by się przyjrzeć temu stworzeniu, mógłby ujrzeć u Piekel łuski.
Jednak nikt nie powinien się obawiać tego bóstwa. Jest ono nastawione przyjaźnie do każdego, kto nie szkodzi naturze. Czasami dość psotne... Choć żarty kończą się, gdy ktoś nadepnie Piekiel na odcisk. Potrafi być prawdziwym utrapieniem, potworem. Mikroskopijnym demonem. Czasami można znaleźć martwe ciała w lesie... Czasami ten bóg prowadzi nieświadomych niczego wędrowców na tereny łowne bestii, a ci znikają bez śladu.
Jest jednak też bardzo łatwym do przekupienia stworzeniem. Odwrócenia uwagi. Wystarczy przynieść jej kryształy, minerały... Coś ładnego, coś błyszczącego, co pochodzi z ziemi. Wtedy cała jej uwaga jest skierowana na przedmiot, a biedny wędrowiec może wkupić się z powrotem w łaski Piekel.

Istota o niecodziennym wyglądzie. Długie do ziemi, siwe i wysuszone włosy. Twarz zakrywa maską z długim, zaokrąglonym nosem. Dwie dziurki, czarne, które służą za oczy. A całe ciało jest przykryte czarnym płaszczem. Widać tylko wychodzące z rękawów dłonie z długimi, wykręconymi palcami. Skóra jest szorstka, szara i pomarszczona.
Ta bogini nie mówi. Nie odpowiada... Jednak nigdy nie wykonuje także gwałtownych ruchów. A jeśli coś ją zasmuci, osoba odpowiedzialna za tę rzecz przez bardzo długi czas słyszy skowyt, wycie, zawodzenie, płacz... Uciążliwe, u niektórych budzących poczucie winy. Ciężko jest się tego pozbyć, przebłagać tę istotę. Czasami trzeba się o to starać przez kilkanaście lat.
Boginię jest łatwo urazić. Nie pomaga ona ludziom, często też nie szkodzi... Ale głównie obserwuje. Jeśli ktoś jej zdaniem zasłuży na jej wdzięczność, jest skłonna sowicie taką osobę nagrodzić. Dobrymi plonami, płodnością, szczęściem... Jednak jest boginią, która wymaga wiele. A każdy błąd może kończyć się karą i utratą przychylności Ricluuncha.